Heftige complicaties buikgriep...ziekenhuis

Wat een week!

Vriendlief had een griepje te pakken en donderdagochtend begon ons kleinste meisje flink te spugen. Ik twijfelde nog heel even tussen 'Eten slecht gevallen' of ' Buikgriep', maar toen ze binnen no time weer zo moest spugen hebben we haar maar lekker thuis gehouden.
Haar grote zus was niet helemaal fit, maar heb ik toch maar even op het KDV afgezet. Een zieke papa met twee kindjes onder zijn hoede was niet echt een optie ;) en gelukkig konden opa en oma haar 's middags al weer ophalen. Op het KDV hoorde ik al dat er buikgriep heerst, dus ik vroeg me al af wanneer zij aan de beurt zou zijn.
Dat was 's middags. Gelukkig was ze toen al fijn thuis met opa en oma, maar vanaf dat moment bleef ze maar spugen. De hele dag, de hele nacht.
en de volgende dag
en de volgende nacht
en de volgende dag
en...
De zetpillen van de huisarts die we vrijdag kregen hielpen niet, en zaterdagmiddag was ons meisje zo verzwakt dat ze haar eigen hoofdje niet meer overeind kon houden. Haar armpjes hingen slap langs haar lijfje en toen aan het begin van de avond haar ogen af en toe wegdraaiden was ik pas echt gealarmeerd!
Vriendlief belde de spoedpost, maar o wat duurt zo'n telefoongesprek lang. Uiteindelijk heb ik gewoon de hoorn afgepakt en een afspraak afgedwongen. De mevrouw die ik aan de telefoon had schrok van mijn verhaal, maar kon nier eerder een afspraak inplannen dan om 21.30u. Gelukkig dacht ze mee en stelde voor om gewoon meteen naar het ziekenhuis te komen, zodat er een assistente naar haar kon kijken en eventueel voorrang kon verlenen.
In het ziekenhuis was het superdruk. diverse kindjes die, zoals zovelen, duidelijk even een opleving hadden. Alleen onze Elise lag als een lappenpopje in mijn armen. Zelfs anderen in de wachtkamer spraken hun zorg over haar uit, en uiteindelijk konden we, inderdaad met voorrang, naar de arts.
Die keek haar na en constateerde dat ze (gelukkig) nog niet was uitgedroogd. We kregen een recept mee voor andere, veel zwaardere, medicijnen en het advies om haar niet alleen te laten omdat ze zo zwak was.
Inmiddels sliep ik al twee nachten met haar op het picknickkleed (lang leve de plastic achterkant!) in de woonkamer, want als onze dame spuugt is ze ook niet de meest handige en raakt compleet overstuur.
Maar goed, op naar huis dus, op naar papa en ons andere meisje die zich inmiddels wel wat beter voelde en wat meer binnenhield.
Elise en ik in het ' grote bed' en vriendlief met Olivia op een matras in Elise's kamer.

Zondagochtend leek Olivia inderdaad weer een stuk beter. Kaarsrecht zat ze aan tafel en commandeerde ' Hap' tegen iedereen het wilde horen. Eten wilde ze, en wel meteen. Ze kreeg een boterham en van papa een banaan (wat ik een minder goed idee vond omdat dat o zwaar op de maag ligt, maar goed) en was lekker aan het spelen.
Met Elise ging het ietsiepietsie beter. Ze spuugde nog steeds, maar er bleef in ieder geval iets in zitten, en ze kon weer zelf haar hoofd overeind houden.

Olivia daarentegen werd 's middags niet lekker. Na heel veel huilen spuugde ze haar hele ontbijt eruit. Even leek het weer goed te gaan, maar aan het begin van de avond begon ze weer te huilen en ons meisje dat nooit een kik geeft was de hele avond aan het krijsen.
Op dat moment had ik er al een slecht gevoel over. Ze is erg gevoelig voor verstopping, en na dat vele spugen had ik wel een idee van wat er in haar buikje zou zitten." Spoedpost' kwam alweer in mij op, terwijl ik me bezig hield met ons andere spuugertje dat ook vreselijk moest huilen.
Vriendlief vond dat niet nodig, ze zou vanzelf wel een keer stoppen met huilen.
Het is hartverschreurend als je als moeder tegelijkertijd door twee kindjes heel hard nodig ben, maar uiteindelijk vetrok ik met Elise naar de slaapkamer en bleef vriendlief beneden bij Olivia, die inderdaad, uiuteindelijk i slaap viel.

Maandagochtend begon de ellende echter weer, dus hup de HAP gebeld en gezegd dat ik langs wilde komen.
Een half uur lang met een huilend, nee krijsend, kind in de wachtkamer rondjes gelopen voordat we aan de beurt waren.
De vervangend huisarts onderzocht haar snel en kon kort zijn. Ze wilde geen risico nemen, dit was duidelijk ontroostbaar huilen en ze dacht eerder aan een darminvaginatie. (de darm schuift als een telescoop in elkaar, als dit te lang duurt krijgt de darm onvoldoende bloed - zuurstof- en sterft af )
Ik was er al een beetje bang voor en nadat zij contact op had genomen met het ziekenhuis reden we naar de spoedpost. Elise bleef thuis bij opa en oma, vriendlief kwam terug van zijn werk (Amsterdam - Eindhoven is dan echt een hele afstand) en mijn schoonmoeder kwam ook zodat ik in ieder geval niet alleen zou zijn.
Na binnenkomst werden we vrijwel meteen geroepen door een assistente. temperatuur werd gemeten, een plaszakje aangebracht en de kinderarts geroepen.
Die onderzocht haar, overlegde met haar leidinggevende en vervolgens kwam hij ook nog even onderzoeken. Er werd een echo gemaakt en inderdaad; daarop was een darminvaginatie te zien op de momenten dat ons meisje het uitschreeuwde van de pijn. Maar gelukkig schoof haar darmpje ook weer terug. dat waren de momenten dat ze rustig was en bijna in slaap viel van uitputting.
Er werd overlegd met een arts in Maastricht en uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat ze liever nog niet wilden opereren en dat ze werd opgenomen ter observatie. Mocht het dan echt fout gaan, dan was ze meteen in het ziekenhuis.Voorlopig kreeg ze vloeibaar voedsel, als dat goed ging steeds iets dikker.

Op de afdeling kreeg ze een flesje en terwijl oma even bij haar bleef, gingen wij heel eventjes iets eten (ik leefde de hele dag al op een banaan en een bekertje ziekenhuiskoffie). Op een gegeven moment voelde ik me heel onrustig en wilde meteen terug naar het ziekenhuis. Achteraf bleek dat ze toen weer een aanval had gekregen, maar toen ik uiteidelijk binnenkwam wa ze net in slaap gevallen.
Oma ging weer naar huis, en vriendlief was ook even naar huis om zijn spullen bij elkaar te pakken zodat hij 's nachts bij ons meisje kon blijven.
Olivia sliep, maar werd steeds wakker. De vreemde omgeving vond ze maar niets, ook al was mama er dan bij. Ze was moe, wilde slapen en waar was papa (Olivia is een echt papa's kindje! i.t.t. Elise, dat is een mama's kindje)
Toen ik om 19.30 werd afgelost was ze duidelijk blij om papa te zien, en haar meegebrachte knuffel bracht een grote glimlach op haar gezicht. Haar achterlaten was niet fijn, maar ik hield mezelf voor dat ze in goede handen was en vertrok naar mijn andere zieke kindje.

Eenmaal thuis bleek dat zij de hele dag had gehuild om mama. Ze wilde geen tv, niet slapen, geen oma...Door het vele spugen was ze ontzettend hees en samen met de speen in haar mond zorgde dat ervoor dat opa en ma haar niet konden verstaan waardoor ze nog harder moest huilen. Al snel bleek dat ze al een paar uur om een banaan had gevraagd, en een potje fruit, en...opa en oma gingen naar huis, maar mijn meisje bleef overstuur. Ze wilde een fles, geen fles, wel een fles en viel uiteindelijk middenin een huilbui op mijn schouder in slaap van uitputting.

De nacht verliep rustig. ze werd een keer wakker en vroeg om een fles, waarvan ze maar een beetje hoefde te spugen, en de fles melk die ze dinsdagochtend dronk bleef zitten. Daarna heeft ze gelukkig niet meer gespuugd.
Ook met Olivia ging het de goede kant op. Ze had geen aanvallen meer gehad en na een otbijtje van een potje bloemkool en een fruithap uit een potje wat ook goed ging, vroeg de verpleging of we niet liever naar huis gingen. De arts vond dat een goed idee, schreef nog een receptje uit voor medicijnen om de ontlasting zacht te houden en 's middags was ons kleinste meisje ook weer thuis.
Aan het eind van de middag bleek trouwens dat er wel degelijk een verstopping was geweest, want na heel veel moeite en pijn produceerde Olivia een enorme keutel waarin duidelijk maiskorrels te zien waren...die had ze woensdagavond gegeten!

Inmiddels is het zaterdag en sinds gister kunnen de meiden weer normaal eten en drinken en wordt er weer druk gespeeld. Nooit gedacht dat een buikgriep zo heftige complicaties kon geven, maar dit schijnt dus vaker voor te komen bij kleine kindjes. Door de buikgriep zwellen de klieren in de buik op, ook bij de darmen, en daardoor kan de darm niet goed bewegen en schuift in elkaar.
Pfff, heftig! Maar gelukkig kunnen we ons nu weer richten op leuke dingen; Olivia's eerste verjaardag!